Σε συζητήσεις και γραπτά κείμενα για την αρχιτεκτονική το ενδιαφέρον σήμερα εστιάζεται σε μεγαλύτερα γνωστότερα και αναγνωρίσιμα κτίρια. Το αρχιτεκτονικό έργο είναι στενά συνδεδεμένο με την «υπογραφή» του δημιουργού του. Η στόχευση σε αυτή την αναγνωρισιμότητα έχει αφαιρέσει κάποιο από το ενδιαφέρον μας για το ίδιο το έργο και έχει στρέψει λίγο περισσότερο την προσοχή μας στο «ποιος έκανε τι» και «τι άλλο έχει κάνει.» Αυτή η αντιμετώπιση συνδέεται, νομίζω, με την άποψη ότι τα παραπάνω έργα είναι και αυτά που γράφουν την ιστορία της αρχιτεκτονικής κάθε τόπου και αποτελούν σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς που παραδίδεται στις επόμενες γενιές.
Η δημιουργική απασχόληση του ανθρώπου με το χώρο που τον περιβάλλει και η ανάγκη του να επέμβει για να φτιάξει ένα νέο χώρο ή να βελτιώσει κάποιον που ήδη υπάρχει τον ακολουθεί από την αρχή της ύπαρξης του. Πολλά από τα μνημεία που σήμερα θαυμάζουμε έγιναν χωρίς καμμιά σκέψη στο απώτερο μέλλον. Άλλα ίσως όχι. Αυτή η διάκριση οδηγεί σε διαφορετικές προσεγγίσεις της αρχιτεκτονικής. Στη μία το σημαντικό είναι το τελικό αποτέλεσμα. Η δημιουργική υλοποίηση ενός οράματος που ξεπερνώντας όλων των ειδών τις δυσκολίες και εμπόδια δικαιώνεται με την ολοκλήρωσή του. Μία άλλη διαδρομή μπορεί να αναγνωρίζει ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι έργο πολλών ανθρώπων, επηρεάζεται από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες και δεσμεύσεις. Χωρίς να αδιαφορεί για το τελικό αποτέλεσμα, το αντιμετωπίζει σαν ευμετάβλητο και εστιάζει περισσότερο σε αξίες και χαρακτηριστικά που θα αντέξουν στο χρόνο. Είναι πιο ανεκτικό σε διαφοροποιήσεις που μπορεί να επεμβαίνουν στη συνθετική του «καθαρότητα». Αντιμετωπίζει την δουλειά του αρχιτέκτονα περισσότερο σαν μία υπηρεσία που συμβάλλει στην σύνθετη διαδικασία του σχεδιασμού και λιγότερο σαν την παραγωγή ενός τελικού αποτελέσματος.
” … Αντιμετωπίζει τη δουλειά του αρχιτέκτονα περισσότερο σαν μία υπηρεσία που συμβάλλει στην σύνθετη διαδικασία του σχεδιασμού και λιγότερο σαν την παραγωγή ενός τελικού αποτελέσματος … “
Στον τόπο μας οι αρχιτέκτονες και η αρχιτεκτονική έχουν αμφισβητηθεί για πολλά χρόνια και για πολλούς λόγους. Σχεδόν όλοι, ειδικοί και μη, έχουμε αρνητική γνώμη για την πλειοψηφία των κατασκευών που μας περιβάλλουν. Η ζωή όμως συχνά μας δείχνει ότι η εξέλιξη ενός κτιρίου δεν σταματά με την ολοκλήρωσή του. Νέες ανάγκες, νέα δεδομένα γενούν νέες δυνατότητες. Αν ξεφύγουμε από τα ερώτημα του «πόσο ενδιαφέρον είναι το θέμα που κάνουμε;» μπορούμε να συνδυάσουμε την δημιουργικότητα με την υποχρέωση μας να προσφέρουμε λύσεις που βελτιώνουν την καθημερινότητα των συνανθρώπων μας έστω και αν δεν ελέγχουμε πλήρως το τελικό αποτέλεσμα. Η ίδια η άποψη αυτή μας κάνει να στεκόμαστε με περισσότερο σεβασμό απέναντι σε κάθε τι νέο που φτιάχνουμε, βλέποντας στο σαν μία πολύτιμη ευκαιρία-πρόκληση. Ασχολούμενοι λιγότερο με τη σημασία που έχει αυτό που φτιάχνουμε για εμάς τους ίδιους και περισσότερο με την κρίση των άλλων για αυτό, ίσως γεφυρώσουμε κάπως τις όποιες διαφορές χωρίζουν κοινό και ειδικούς για τα θέματα που μας απασχολούν. Στο κάτω-κάτω η αντιμετώπιση των σύγχρονων αναγκών της κοινωνίας μας μπορεί να συμβαδίζει με την αγωνία μας για το τι θα αφήσουμε στις μελλοντικές γενιές.
