Ζούμε σε μία χώρα πλούσια σε ερεθίσματα τόσο του φυσικού όσο και του τεχνητού περιβάλλοντος ανάμεσα σε πολλούς, διαφορετικούς μεταξύ τους, αξιομνημόνετους τόπους. Η ιστορία μας και η ιστορία της Αρχιτεκτονικής μας εξέλιξης έχει εμπνεύσει πλήθος μελετών με θέμα την αρχιτεκτονική. Η γνωριμία των αρχαίων μας μνημείων αλλά και της παραδοσιακής μας αρχιτεκτονικής ήταν και είναι μέρος της εκπαίδευσης πολλών νέων αρχιτεκτόνων. Αυτός ο πλούτος μας έχει δώσει την ευκαιρία να ζούμε μέσα και έξω απο χώρους όπου όλο και κάτι μας κεντρίζει την περιέργεια να το γνωρίσουμε και συχνά ανακαλύπτουμε ένα νέο ενδιαφέρον σε ένα οικείο περιβάλλον.

Που βρίσκεται όμως αυτή συμπυκνωμένη εμπειρία στους χώρους που φτιάχνουμε; Μήπως επαναλαμβάνουμε στερεότυπες λύσεις στον χώρο αναλώνοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της προσπάθειάς μας στην εξωτερική τους έκφραση; Στην μορφή; Σκεφθείτε πόσο μοιάζει μεταξύ τους η κατανομή και η αίσθηση των χώρων στα διαμερίσματα που κατασκευάσθηκαν την ίδια δεκαετία. Ή παρατηρείστε πόσο συχνά επαναλαμβάνονται όμοια πρότυπα διάταξης χώρων στα έργα ανεξάρτητα απο την ποιότητά τους. Αυτή η τυποποίηση είναι πιθανο να κρύβει μία ανεπαρκή έρευνα στις πραγματικές δυνατότητες που μας δίνει το πλάσιμο ενός νέου χώρου. Ανεξάρτητα από το πλήθος των διαφορετικών δρόμων που μπορεί να πάρει κάποιος για να προσεγγίσει την αρχιτεκτονική η ίδια έχει, ή θα έπρεπε να έχει, σαν πρώτη ύλη τον χώρο. Ένα αγαθό που καλούμαστε να διαχειριστούμε και που ενώ για τους περισσότερους απο εμάς είναι είδος εν ανεπαρκεία, είναι συγχρόνως και ένα μέσο με δυνατότητες που ξεπερνούν τα όρια μας. Συχνά το παραμελούμε σπεύδοντας να ασχοληθούμε πολύ γρήγορα με τις κομμάτια εκείνα της δουλειάς μας που είναι πιο άμεσα συνδεδεμένα με την υλική υπόσταση ενός έργου. Τόσο η εκπαίδευσή πολλών απο εμάς όσο και η κριτική που ασκείται συχνά στην πραγματοποιημένη αρχιτεκτονική έχει στον πυρήνα της την σχέση μορφής-δομής-χρήσης (λειτουργίας). Τη συνέπεια της κατασκευής. Από άλλη διαδρομή έχει προσεγγίσεις που συνδέουν άμεσα την αρχιτεκτονική με την τέχνη και την αντιμετωπίζουν σαν εικαστικό γεγονός. Αλλού εξαντλείται η κριτική μας στην πολύπαθη έννοια της «λειτουργικότητας». Η πραγματική μας όμως σχέση με το χώρο δεν περνάει μέσα απο αυτες τις αναλύσεις. Είναι μια δυναμική εμπειρία που συνδέεται με ό,τι μπορεί να περιγράψει τη ζωή μας σε ένα χώρο. Έχει να κάνει με το πώς βιώνουμε ένα χώρο, πως αισθανόμαστε μέσα και έξω απο αυτόν, πόσο μας επηρεάζει θετικά, αρνητικά, ή ουδέτερα σε ότι κάνουμε.

” … Το ερώτημα «πόσο μεγάλο είναι;» αντικαθίσταται πολύ γρήγορα από το ερώτημα «πόσο καλό είναι;» … “

Η δραματική ανατροπή των δεδομένων στην παραγωγή του «κτισμένου» περιβάλλοντος μας γεννά και νέες δυνατότητες εξέλιξης. Το κυρίαρχο ερώτημα «πόσο μεγάλο είναι;» αντικαθίσταται πολύ γρήγορα απο το ερώτημα «πόσο καλό είναι;». Στις ΗΠΑ υπάρχει πλήθος νέων υλοποιημένων προτάσεων για κινητά σπίτια συνολικής επιφάνειας 12μ2 η 18μ2. Στην Ιαπωνία εδώ και πολλά χρόνια έχουν κατασκευασθεί εξαιρετικές κατοικίες σε οικόπεδα των 20μ2 ή 30μ2. Αν αυτά τα συνδυάσει κανείς με την αντίθετη όψη τους, όπως μπορεί να είναι ένα μεγάλο ράντσο στο Μεξικό και τον πλούτο της εμπειρίας που μπορεί να προσφέρει ο δομημένος και ο ελεύθερος χώρος του, αποκτά ένα μέτρο των δυνατοτήτων και της προσαρμοστικότητας που διαθέτει το βασικό μας υλικό. Ο ίδιος ο χώρος. Μέσα του κρύβονται σχέσεις και ποιότητες όπως οι σχέσεις των χώρων μεταξύ τους, η σχέση εσωτερικού εξωτερικού χώρου, φωτός–σκιάς, ιδιωτικού-δημοσίου, κίνησης–στάσης, δραστηριότητας–ηρεμίας και πολλές ακόμη που μας επηρεάζουν άμεσα η έμμεσα. Η έρευνα, ο πειραματισμός, η εξέλιξη επιλογών που συχνά θεωρούμε δεδομένες στα παραπάνω θέματα μπορεί να μας οδηγήσει σε προτάσεις που χωρίς να είναι δαπανηρότερες θα βρίσκονται πιο κοντά στο να ικανοποιούν το σύνθετο δίκτυο των ανθρωπινων αναγκών.